بنام بیهمتا     

چشمها میگوید اما دل پی کار دگر                                لب سخن میگوید اما کشته ی یار دگر

عمر هی ارزان رود روز از پی روز دگر                              غم به پایان کی رسد فردا و فردای دگر

عمر خود را وا نهادم بر تو ای ارزان فروش                          روح تو ویرانه خواهد میزند تاری دگر

چون به قبرستان رسم بینم سرای خویش را                      سنگ بر سر مینهندم تا روم جای دگر  

سالها با هم بودیم اما دریغا لحضه ای                            در کنارم باشی و فکرت نرد جای دگر

دل بسی خلوت ندیدست ای فلان بن فلان                        تا سراید نغمه های دل به هر یاری دگر

ای عجب من عمر خویشم را چه سان کردم تباه               چون تو با م همدل نبودی من شدم یاری دگر

هم تو خود مردی وهم جان مرا بر کف زدی                      سنگ من پر وزنه کردی تا کشم خواری دگر

بس مصیبتها بدیدم رنج من پایان نشد                            بس خلیده زیر پایم خاری از خار دگر