بنام بیهمتا     

چشمها میگوید اما دل پی کار دگر                                لب سخن میگوید اما کشته ی یار دگر

عمر هی ارزان رود روز از پی روز دگر                              غم به پایان کی رسد فردا و فردای دگر

عمر خود را وا نهادم بر تو ای ارزان فروش                          روح تو ویرانه خواهد میزند تاری دگر

چون به قبرستان رسم بینم سرای خویش را                      سنگ بر سر مینهندم تا روم جای دگر  

سالها با هم بودیم اما دریغا لحضه ای                            در کنارم باشی و فکرت نرد جای دگر

دل بسی خلوت ندیدست ای فلان بن فلان                        تا سراید نغمه های دل به هر یاری دگر

ای عجب من عمر خویشم را چه سان کردم تباه               چون تو با م همدل نبودی من شدم یاری دگر

هم تو خود مردی وهم جان مرا بر کف زدی                      سنگ من پر وزنه کردی تا کشم خواری دگر

بس مصیبتها بدیدم رنج من پایان نشد                            بس خلیده زیر پایم خاری از خار دگر 

بنام خدای انسان ها ؟ 

گئونون باتان چاغی آخشام باشندا                     سنی گئوردیم اوندوت یاشیندا

نامردیلر گئوزی سنی گئورمسین                        الله بلیر نه لر واردی باشوندا

ازل گئوندن منیم ایشیم یاش اولدی                    یارمین ئورگی منه داش اولدی

دئوندی دئونرگمیز قلبیم اوخلاندی                        هر نه ایش باشلادیم اتک باش اولدی

محبت میوسین ییه بیلمدیم                             ئورگیمین سئوزین دییه بیلمدیم

هر نه دیدیم غلط معنی اولوندی                         عافیت لباسین گیره بیلمدیم

حالیما بیر منیم یانان اولمادی                            دردیمی بیر منیم قانان اولمادی

یاریمبسمل تویوخ کیمی چرپندیم                        یار یولداشدان منه جانان اولمادی

من ایستیرم هرگئون سیزه خوش اولا                    یلدا تکین اوزون اولا نوش اولا

محبت گمیسی سیزه توش اولا                          قازانیویز قینر اولا جوش اولا

اولار کی مال یغیر ایریدن دئوزدن                           هر نه قدر قوسان گتمییر ئوز دن

بیلسونلر بو دنیا یالان دونیا دور                              زمانه سالاجاق اولاری گئوزدن                          ساغ اولون   

به نام حضرت دوست : 

خوشتر انروز که عمر دگری در یابم                     آن بخواهم زخدا تا بکند دلشادم

نعمتی را که خدا بر من مسکین بخشید             بربودند زدستم نرود از یادم

چون بخوردم می ومیخانه ی دلباز بشد               نوش کردم من از آن می که رسد فریادم

منت گل نکشم گر چه که خارش نخلد                 پاره شد لنه ی دل لیک نشد بر دادم

آن یکی سنگ که پهلوی مرا بشکافید                 باز گشت عملی بود که نیکش دادم

چشم خون گشت ازآن صبر که من میکردم           اشک خونین شده من کی ببرم از یادم

عمر زایل شده از وسوسه ی شیطانی                 عاقبت خاک شوم روح شود آزادم 

منتت بار خدایا همگی نوشم باد                          گر تو لطفم نکنی کس نرسد فریادم  

   از این جهان که مرا خسته کرده بیزارم               فدای چشم تو گردم نگر گرفتارم

  شکسته پر چه تواند کشید اوج بلاد                   شکسته دل چه تواند زداید افکارم

    مرا غمیست به دل  کو اگر فشانده شود              فلک بسوزد اگر بشنود غم زارم

         بیا و مرحمتی بر دل شکسته بکن                 که جز تو هیچ نباشد مرا کسی یارم

    اگر جهان به حقیقت برای من بودی                    بجز محبت و عشق تو نی شدی کارم

گلو فشرده و دلخسته عمر میگذرم                       ندانم اینکه چرا این همه دل آزارم

هزار نغمه زبلبل شنیده ام لا کن                          نکرده است برایم گشایش از کارم

مغیل درد ومشقت به جان من بخلد                        ازین خلیده بپیچم به خویش چون مارم

مپرس از آنکه ندیدست محنت ای جانا                    از آن وجود که آن را نباشدش خارم

خدای گیتی و هستی از آن جهان بنمود                 که پر کشیم به سویش همین بود کارم